Bartimeus, je mag gezien worden
Zoals al in het vorige blog te lezen schuift Annet graag aan bij initatieven of organisaties in Zeist tijdens het zomerreces. Naast de vergaderingen en de vele tripjes naar het gemeentehuis het gehele jaar door zijn dat waardevolle bezoeken. Lees hier het verslagje van vandaag bij Bartimeus Zeist.
Woensdag 20 augustus heb ik afgesproken bij Bartimeus. Ik mag aansluiten en zien, horen hoe jongeren met een visuele beperking wonen in Zeist. Op het middenterrein moet ik zijn. Er wordt open gedaan door Pieter. Hij brengt me naar de dienstdoende leidinggevende Arend die aanwezig is op de kamer van Pieter. “Welkom”. In dit deel van Bartimeus wonen 5 bewoners. Allen met een visuele beperking maar ook met andere beperkingen of stoornissen. Down of autisme, zomaar een paar voorbeelden. Allemaal mooie unieke mensen met een glimlach. Maar ook een rugtas met beperkingen en ingewikkeldheden waar je veel te weinig bij stil staat. Hoe vanzelfsprekend lijkt het als je lichaam functioneert bij de geboorte zoals men verwacht? Dat je je ogen opent. Kleuren ziet, je ouders ziet, de natuur, je omgeving.
Op woensdag zijn de bewoners thuis. Er wordt gewerkt op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag. Veelal bij Boschwijk in Doorn. Tussendoor een break. In de ochtend worden de kamers schoongemaakt, bedden verschoond en wasjes gedraaid. Verder is er tijd voor ontspanning en activiteiten op woensdag. Leuk om erbij te mogen zijn.
Pieter begint onmiddellijk te vertellen. Hij is gek van muziek. Laat zijn playlist zien met U 2 en Doe maar. Binnenkort naar een concert van U 2. Hij ziet nog een klein deel. Hij werkt in de bakkerij.
Even later schuift Berend aan. Een vrolijk gezicht. De woning er naast die verbonden is met een deur zodat de begeleiders naar beiden woningen kunnen gaan is zijn thuis. De boys willen een leuke foto met elkaar want ze zijn vrienden. Ik ga met hem het terrein verkennen en even heerlijk in het zonnetje zitten. Hij vertelt dat zijn moeder hem regelmatig op komt halen om het weekend samen door te brengen. Over zijn tweelingbroer en zijn zus. Hij werkt bij de afdeling autopoets.
Ook Esther heeft wat gehoord en staat in eens in een fantastisch leuke warme pyjama op de gang. Zij ziet niets en is blind geboren. Ze wil graag van alles over haarzelf vertellen of ik even wil luisteren. Ze heeft een mega groot olifanten geheugen en ze wil zelfstandig zijn. En inderdaad de leiding komt haar nog wel eens wat vragen want zij onthoudt alle info. We wandelen later naar de receptie bij de ingang van het terrein. Daarna maken we samen een lunch waar we heerlijk van genieten in de tuin. Zij werkt ook in Doorn in de catering. Je merkt dat de bewoners het fijn vinden om te werken. Structuur en nuttig bezig zijn. Bijdragen aan de maatschappij. Net als ieder ander.
Rutger is vandaag wat later wakker. Net terug van vakantie. Als ik hem vraag waar zijn kamer is, loopt hij naar het einde van de gang. Een gezellige muur vol Buurman en buurman, Bassie & Adriaan en Jantje Smit. Maar ook warme familiefoto`s.
Natuurlijk kwam de vraag wat ik kwam doen. Ik heb verteld dat ook Bas van der Schild raadslid is in Zeist en een visuele beperking heeft. Dat hij zijn bijdrages goed voorbereid en met zijn vingers over het papier gaat om zijn verhaal te vertellen. Heel herkenbaar voor de bewoners. En natuurlijk Tjarda. “Ik ben Tjarda en bijna blind”. Ook zij was raadslid in Zeist en is nu burgemeester in Leiderdorp. Maar die gemeente en de stoeptegels…..mmmm. Volgens de ene is het hier beter geregeld dan elders en de volgende vindt het waardeloos.
Maar wat bijzonder om zo samen te leven. Je hebt elkaar niet uitgekozen maar mag samenleven. Het is de beste plek voor jou. Niet altijd eenvoudig. Respect voor Arend en zijn collega`s. Zorgen voor met grote dikke letters. Zorgen voor structuur, voor rust, voor ruimte voor ieders persoonlijkheid. Met respect wordt de dag geleefd. Laten komen wat er komt. Maar wel alsmaar moeten schakelen. Tussendoor gaat de telefoon, komen de boodschappen binnen, piept de afwasmachine, staat de verpleegkundige op de stoep en komt er een medewerker mobiliteit. Ze blijven rust en regie uitstralen.
Als gezin wonen we in een huis waar voor ons een jongen woonde die bij Bartimeus op school zat. Laatst hoorde ik van de buurvrouw dat hij nog zo graag een keer in ons huis wilde kijken na 20 jaar. Hij had er goede herinneringen. Hij liep naar boven of de tijd stil gestaan had. Wist iedere bobbel van de trapleuning nog. Boven op zolder bleef hij een poos aan het stopcontact voelen. Daar ging zijn radiootje in en draaide hij zijn lievelingsmuziek.
Bartimeus Zeist, je mag gezien worden. Liefdevolle zorg met respect voor mooie mensen die afhankelijk zijn van zorg. Ook vrijwilligers kleuren hier mee aan de dag van de bewoners. Als je het verhaal uit de Bijbel er op na slaat dan lees je dat Bartimeus roepen moest om gezien te worden. Dat andere volgelingen van Jezus vonden dat hij zijn mond moest houden. Maar Jezus zag hem en genas hem. Genoten van dit werkbezoek. Een zachte stem. Bartimeus bedankt.
I.v.m de privacy zijn de namen fictief.
Lees hier het blog n.a.v bezoek Leger des Heils.
